روزها و هفته های گذشته حوادث تونس و مصر را با اضطراب و شک فراوان مشاهده کرده ام. این حوادث خاطرات گذشته را در من زنده کرد. ازمیان جریان رادیکالیزه و سیاسی شدن دهه های 1960 و 70 آمریکا بیرون آمدم، علیه شاه فعالیت کرده و در براندازی رژیم او در بیش از سه دهه قبل شرکت داشتم – سرریز از احساسات و گاه غرق شده در تظاهرات عظیم 1978 و 79 ایران. با این تجارب با امیدها و هراس های جوانان تونسی و مصری که به خیابان ها ریخته اند می توانم همدلی کنم. خودم را در میان آنان و انرژی بی حدشان ببینم، در چشمانشان که پر از امید به آینده نوین است و پر از هراس نسبت به مسیر ناآشنا. آنها بدون وقفه بجلو می تازند و خاورمیانه را تغییر می دهند.
